De review van de Samsung Galaxy Buds3 Pro stelde me voor een interessant probleem - aan de ene kant radicale veranderingen in het ontwerp die letterlijk afstand doen van het vorige erfgoed en de miniaturisatievoordelen die Samsung consumenten gewend zijn. Aan de andere kant is de enige nieuwe technische functie, in vergelijking met het vorige Buds2 Pro model, de herkenning van het sirenegeluid door het trainen van neurale netwerken (meestal AI genoemd door marketing om het makkelijker te begrijpen te maken). Na twee weken gebruik zijn mijn eerste indrukken van de Buds3 Pro echter helemaal niet veranderd: dit is een moderne TWS-hoofdtelefoon met ondersteuning voor Hi-Res Audio en handige gebruikersfuncties (bijvoorbeeld het verlagen van het volume als je begint te praten - dit zat al in de Buds2 Pro) met een fundamenteel nieuw ontwerp dat ten eerste erg lijkt op de vlaggenschip-hoofdtelefoons van Apple en ten tweede, dankzij het gebruik van achtergrondverlichting, functies biedt die inherent zijn aan gamingproducten. Ik heb nog steeds geen antwoord gekregen op de simpele vraag "waarom Samsung dit heeft gedaan", hoewel dit niet betekent dat het niet bestaat. Want een radicale verandering in de designtaal kan aan de ene kant een trouw publiek van zich vervreemden en aan de andere kant een nieuw (en misschien wel groter) publiek aantrekken.