Schijt jezelf van de radio: Silent Hill 2 review, een remake van de culthorror op Unreal Engine 5

Silent Hill 2 is een spel dat je na het uitspelen niet meer kunt vergeten. Bloober Team is erin geslaagd om een remake van zo'n hoge kwaliteit te maken van de cult survival-horror dat de redactie van gg niet om de mistige stad heen kon. Het verhaal van James Sunderland, die zijn vrouw probeert te vinden, bleek zo fascinerend dat het onmogelijk is om te stoppen met het analyseren van zijn pad en acties. En de vernieuwde visuals, audio en interessante gameplay zorgen voor een hoogwaardige spelervaring (zij het niet zonder nuances). En dit alles maakt SH 2, zo niet de game van het jaar, dan toch zeker een van de beste.

Synopsis.

Silent Hill 2 is een third-person psychologische horror die de speler onderdompelt in de griezelige en surrealistische stad Silent Hill. De hoofdpersoon, James Sunderland, ontvangt een mysterieuze brief van zijn overleden vrouw Mary, die hem uitnodigt om terug te keren naar het stadje waar ze ooit een vakantie hebben doorgebracht die speciaal voor hen is geworden. Maar wat verbergt dit stadje werkelijk en hoe kon James een brief ontvangen van iemand die niet meer in leven is?

5 redenen om Silent Hill 2 te kopen

• Je hebt het origineel gespeeld en wilt voelen hoe het eruitziet op Unreal Engine 5
• Je hebt het origineel niet gespeeld, maar je houdt van horror (en dit is een cultgame in het genre)
• Je weet zeker dat niets je bang maakt, maar je wilt het ten minste één keer voelen
• Je loopt graag door de stad in de mist met een stok versierd met spijkers in je handen
• Je wilt weten of er lijm voor vinylplaten bestaat.

1 reden om Silent Hill 2 niet te kopen

• Horror is helemaal niet jouw genre

Snel vooruit:

• Wat ik heb geleerd na het lezen van Silent Hill 2
• Plot: hoe stop je met aan jezelf te denken?
• Gameplay: doden, verkennen en nadenken
• De technische kant van de mistige stad
• Hoe Silent Hill 2 zal worden herinnerd
• Vijf dingen die je moet weten over Silent Hill 2

Wat ik heb geleerd na het bekijken van Silent Hill 2

Ik heb Silent Hill nog nooit gespeeld. Eigenlijk wist ik vrijwel niets over deze serie, maar ik heb vaak gehoord dat de franchise al een cult is geworden, vooral het tweede deel. Maar het idee om een game uit 2001 te spelen waarin je niet eens de camera kunt besturen, leek me dubieus. En toen kwam de Poolse studio Bloober Team op het toneel en kreeg van Konami de opdracht om een remake te maken voor degenen die het spel nog nooit hadden gespeeld, maar ook voor fans van de serie, zodat ze terug konden keren naar de bijgewerkte stad. En hoewel sommige spelers sceptisch waren over het succes van de remake, kunnen we met zekerheid zeggen dat Bloober niet heeft teleurgesteld. Vanaf nu begrijp ik waarom mensen zo dol zijn op Silent Hill 2 en waarom ze de serie een cultserie noemen. Ik kon eindelijk deze wereld leren kennen, me in de gekke en enge hoeken ervan storten, eruit komen en iedereen aanmoedigen hetzelfde te doen.

De plot: hoe voorkom je dat mensen aan je denken?

Op een dag ontving James Sandland een brief van zijn vrouw Mary. Maar de nuance is dat ze 3 jaar geleden is overleden. Hoe is dit mogelijk? Heeft iemand besloten een grap uit te halen? Leeft Mary echt en wacht ze op James? Of is de hoofdpersoon gewoon gek? Hij besluit het echter allemaal uit te zoeken en keert terug naar de stad waar hun gelukkige momenten plaatsvonden - Silent Hill.

James realiseert zich al snel dat de stad drastisch is veranderd sinds hun bezoek. Vroeger was het een bruisend vakantieoord en nu zal hij slechts vier mensen ontmoeten tijdens zijn verblijf.

Maar zelfs met dit alles is James' liefde voor Mary zo sterk dat hij gewoonweg niet kan omkeren en de stad verlaten. Hij wordt gedwongen om alle moeilijkheden te doorstaan, zijn eigen zonden onder ogen te zien, alles wat hij heeft gedaan te heroverwegen en toch het einde van dit mysterieuze verhaal te bereiken.

Er zijn spellen waarvan hoe minder je weet (vooral over het plot), hoe beter het is om te spelen. En SH 2 valt in deze categorie. Je hoeft geen extra informatie over dit spel te zoeken voordat je het gaat spelen. Als het je al interessant lijkt, moet je het gaan kopen.

Ik wil wel opmerken dat ik het verhaal persoonlijk erg aangrijpend vond. Ik denk nog steeds dat Silent Hill meer is dan alleen een stad. Het is een metaforische projectie van James' gevoelens en schuldgevoelens. Het spel zit vol symboliek, waarbij alles wat we zien de diepe angsten en interne conflicten van de hoofdpersoon belichaamt.

Ik mis verhalen waarin je niet aan het handje wordt geleid, maar het verhaal zelf mag analyseren en interpreteren op de manier waarop het op zichzelf reflecteert.

Het is dus heel belangrijk om aandacht te besteden aan de kleinste details, om in elk hoekje van Silent Hill te kijken om te begrijpen hoe deze stad je beïnvloedt en wat het voor je betekent. Want dit verhaal heeft me nog niet losgelaten en ik weet niet zeker of dat snel zal gebeuren.

Gameplay: doden, verkennen en nadenken

De gameplay van Silent Hill 2 kan worden onderverdeeld in 3 fasen: het verkennen van locaties, puzzels en gevechten met vijanden, en heel vaak werken alle 3 de onderdelen tegelijkertijd.

Hoewel het verhaal zich afspeelt in een stad, is er geen open wereld. Meestal bevindt James zich op een grote locatie, zoals een ziekenhuis, hotel of flatgebouw, waar hij heen en weer moet rennen om de uitgang te vinden en naar de volgende verhaallocatie te gaan. Hoewel ze je natuurlijk ook door de stad zelf laten dwalen, wat erg sfeervol is.

Over het algemeen vond ik zowel het verkenningselement als de locaties zelf erg leuk. Het enige wat ik niet leuk vind, is dat bepaalde plekken in het spel erg donker zijn, zoals een gevangenis, en ik zou sommige locaties met 20% verminderen. Want soms lijkt het alsof je al te lang op een bepaalde plek bent geweest, zoals een ziekenhuis. Het feit dat het spel een uur of twee korter zou zijn, zou niet slecht zijn, maar zou het juist ten goede komen.

Toch kun je dankzij de mysterieusheid niet rusten voordat je elke kamer hebt gecontroleerd en alle belangrijke voorwerpen of notities hebt bekeken. En ik heb een paar keer gehad dat ik het spel uitzette om naar bed te gaan en dan tegen mezelf zei: "Nou, er is nog één laatste verdieping om te verkennen," en dan startte ik SH2 weer op om er nog een uur in te verdwalen, want na het verkennen van die laatste verdieping ga je niet naar bed, je blijft spelen.

En de laatste jaren vind ik maar zelden een game die me niet loslaat. En na een maand van game-apathie is het verkennen van al die griezelige gangen voor mij zelfs een vreugdestraal geworden, hoe vreemd het ook klinkt, als je wakker wordt en bedenkt hoe je na je werk weer naar je console moet rennen om hem aan te zetten.

Rek je hersenen

En waar zonder puzzels. De meeste zijn niet complex, maar ze dwingen je om je hersenen aan te zetten zodat ze ideeën gaan genereren om verder te gaan. In het begin krijgen we eenvoudige opdrachten als we een briefje vinden waarop staat dat een voorwerp (of een deel ervan) ergens in de buurt is en dat we het daar moeten vinden.

Maar vanaf dat moment wordt het interessanter. In de eerste uren van het spel komen we tijdens het verkennen van het appartement bijvoorbeeld in een afgesloten kamer met een kluis en een sleutel van de deur. Hoe komen we achter de code? Er is een gedicht op de muur geschreven en je moet de nummers op de muur vinden die samen één combinatie vormen.

Of in een ziekenhuis is een van de deuren afgesloten met een cijferslot. Hier is de zoektocht naar het antwoord nog interessanter. Naast de deur is een röntgenkamer met verschillende afbeeldingen. Ze moeten allemaal in de juiste volgorde en onder de juiste hoek worden gelegd om de cijfers te kunnen zien. Maar volgens alle canons van het genre liggen niet alle foto's tegelijk in de kamer en moet je ze zoeken. En als we er één vinden, zien we dat hij in slechte staat is en dat we een speciaal hulpmiddel moeten vinden om iets te kunnen zien. Waar kun je dat vinden? Dus zit je daar en bedenk je waar het logisch zou zijn om de chemicaliën op te slaan. Gelukkig is er altijd een kaart in het spel, dus verdwalen is onmogelijk.

Het lijkt niet super ingewikkeld, maar het heeft een goede balans tussen het niet aanvoelen als een raadsel voor kinderen, maar tegelijkertijd zit je er geen uren over na te denken en heb je vaak een goed gevoel dat je een logische keten in je hoofd hebt kunnen maken en het juiste antwoord hebt gevonden.

Verpletteren en schieten

Laten we nu overgaan naar het meest interessante deel - het gevechtssysteem. James zal de hele tijd door verschillende vijanden worden aangevallen, maar om het niet te verpesten zal ik er slechts drie onthullen: figuren, etalagepoppen en verpleegsters.

Figuren zijn de makkelijkste vijanden. Ze zijn niet snel en het enige wat ze kunnen is zuur op je spuwen of kleine schade aanrichten. Er is echter ook een type dat over de vloer kruipt. Deze kan je nog minder kwaad doen, maar is ook moeilijker te vangen.

Dummies zijn de interessantste vijanden. Over het algemeen heeft James een radio die geluid begint te maken als er een vijand in de buurt is, dus je bent altijd gewaarschuwd. Maar dummy's kunnen zich op verschillende plaatsen verstoppen en helemaal geen geluid maken, waardoor ze onzichtbaar zijn voor de radio. Dus zelfs als je radio geen geluid maakt, betekent dat niet dat er niemand in de buurt is. Als je vergeet de hoek, badkamer of tafel te controleren, springt er een etalagepop op je af en moet je proberen er weg te komen.

Het engste is als je in een donkere kamer een zaklamp aansteekt, er een etalagepop voor je loopt en de radio uitvalt. En je weet duidelijk dat hij naast je staat, maar je weet niet waar precies, en je raakt in paniek en gaat overal zoeken om de vijand als eerste te zien. En deze manieren van schrikken werken veel beter dan conventionele schreeuwers.

Maar verpleegsters hebben wapens bij zich: een mes of een stok, dus je moet ook voorzichtig met hen zijn. Je wilt echt niet op je hoofd geslagen worden met een pijp.

Figuren, etalagepoppen en verpleegsters

Om ze te vernietigen hebben we korte- en langeafstandswapens. Het melee wapen is in eerste instantie een houten stok met spijkers, die later wordt vervangen door een metalen pijp. Wat betreft vuurwapens krijgen we een pistool, een shotgun en een geweer.

Als je het spel op een makkelijke moeilijkheidsgraad speelt, zul je geen problemen hebben met munitie (vooral voor het pistool) en kun je het spel in een shooter veranderen, maar op de medium en harde moeilijkheidsgraden zul je minder geluk hebben en moet je elke kogel zorgvuldiger tellen. En vergeet niet dat je naast kogels ook op zoek moet naar medicijnen om je gezondheid te herstellen.

Met de pijp kan James alleen aanvallen. Er zijn geen blokken of verschillende soorten slagen. Het enige wat je kunt doen is een vijandelijke aanval ontwijken. Maar ik hou van de agressie waarmee hij elke klap uitdeelt, die ook zijn emotionele staat overbrengt. Hij haat alles en is klaar om alles wat zijn weg naar zijn vrouw vertraagt met al zijn kracht te verpletteren.

Maar je kunt het beste een metalen pijp en een vuurwapen combineren. Als je de verpleegster bijvoorbeeld in de knie schiet, gaat ze even zitten en dood je haar met de pijp in één klap, in plaats van haar 7-10 keer te raken tot ze neervalt.

Over het algemeen vond ik de gevechten in het spel erg leuk. De vijanden zijn sluw, je voelt dat ze een bedreiging kunnen vormen als ze met meerdere zijn en je onoplettend en gehaast bent. En met het arsenaal, hoewel niet het grootste, kun je je nog steeds helemaal uitleven. Figuren vliegen weg als honkballen dankzij de pijp, je schiet verpleegkundigen in de knieën en als je de dummy's zat bent, pak je een shotgun en met één schot maak je ze immobiel.

Zelfs aan het einde verveelde dit alles me niet, want je wordt constant op nieuwe locaties gegooid met nieuwe soorten vijanden, dus je wilt hun gedrag bestuderen, een aanpak vinden en de arena als overwinnaar verlaten. En soms gooit het spel er zelfs eindbaasgevechten tegenaan. Sommige daarvan, vooral de ontmoeting met de legendarische Pyramidhead, zijn onvergetelijk.

Hoe speelt Silent Hill 2 in het algemeen?

Bloober Team is erin geslaagd om verkenning, puzzels en gevechten zo te combineren dat geen van deze elementen verveelt. Het is echt interessant om de wereld te verkennen, omdat deze vol puzzels zit. De puzzels zorgen voor een leuke uitdaging en de gevechten met vijanden geven deze gebeurtenissen meer pit, als je iedereen om je heen kunt bestoken met een pijp en de overlevenden kunt afmaken met een pistool. We hebben dus een spel met zowel een interessant verhaal als coole gameplay die niet verveelt.

De technische kant van de mistige stad

De game heeft wat problemen met optimalisatie. Op de PlayStation 5 lukt het niet altijd om een stabiele 60 fps te behouden en soms is er sprake van frameverlies. Er zijn soms ook visuele artefacten, en in sommige scènes is dat erg merkbaar. Hoewel het spel nog nooit is gecrasht en ik ook geen bugs heb opgemerkt, zou het toch fijn zijn om op zijn minst een stabiele 60 frames te hebben.

Bijgewerkte en sfeervolle beelden

Het spel is opnieuw gemaakt op Unreal Engine 5 en ziet er nu ongelofelijk uit. De mist voelt realistisch aan. We hebben hard gewerkt aan gezichtsanimaties en de gezichtsuitdrukkingen van de personages vertellen de speler meteen wat ze voelen. De belichting beïnvloedt ook de sfeer en over het algemeen zijn de makers er dankzij UE5 in geslaagd om een spel te maken waarin je alles en iedereen wilt zien. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat een stad die volledig in mist is gehuld en waar nauwelijks licht door de gebouwen komt, zo mooi en spannend kon worden gemaakt.

Tot slot heeft het spel ook een over-de-schouder-camera, wat de onderdompeling in het spel ook ten goede komt. Het is veel aangenamer om SH2 op deze manier te spelen als je de camera zelf bestuurt, in plaats van naar een vast frame te kijken.

Audio op een ander niveau

Terwijl we langzaam wennen aan de graphics in UE5, is de audio in deze game iets anders. Geluid is bijna het belangrijkste aspect voor horrorgames en alle betrokkenen hebben hun werk perfect gedaan. De game maakt je het meest bang met zijn geluiden. Je hoort de echo van geluiden van andere mensen die ergens ver weg vandaan komen. Je hebt een vraag: "Is het een mens of een monster?". Op een keer begon het hoofd van James te fluisteren en dat was bijna het engste moment van het spel. De geluiden in dit spel zijn altijd drukkend en deprimerend.

De muziek is het vermelden waard. Net als in het origineel is de muziek voor de remake gecomponeerd door Akira Yamaoka, en dit jaar is hij voor mij een ontdekking geworden onder de gamecomponisten. Zijn muziek versterkt, net als de geluiden, de sfeer, maar naast angst bevat zijn muziek ook tonen van hoop, die symboliseren dat James misschien eindelijk gelukkig kan zijn.

Hoe Silent Hill 2 zal worden herinnerd

Silent Hill 2 zal worden herinnerd als een remake op het niveau van de nieuwste Resident Evil-games. Bloober Team heeft geweldig werk geleverd en ons een vernieuwd verhaal gegeven waar een groot aantal spelers nu kennis mee zal kunnen maken. Het verhaal van James en zijn reis naar de mistige stad drukt zijn stempel op de speler, en tijdens deze reis verkennen we verschillende delen van deze plek, terwijl we interessante puzzels oplossen en de ergste inwoners van Silent Hill ontmoeten in brute gevechten, wat de gameplay dynamisch maakt en de emoties van deze sfeervolle remake versterkt.

Als ik deze tekst afrond, besef ik dat ik niet voor niets in de Poolse studio geloofde, en mijn indrukken overtroffen zelfs mijn verwachtingen, want ik had niet gedacht dat ik zoveel van horror kon houden. Voor mij is dit een van de beste games van dit jaar en ik hoop op remakes van andere delen uit de serie, want nu zie ik deze stad - Silent Hill - constant in mijn gedachten.

Vijf dingen die je moet weten over Silent Hill 2

• Silent Hill 2 is een psychologische survival-horror
• Het verhaal gaat over James, die terugkeert naar Silent Hill om zijn vrouw te zoeken
• De gameplay combineert verkenning van locaties, interessante puzzels en intense gevechten met vijanden
• De remake is opnieuw gemaakt op Unreal Engine 5, waardoor de mistige stad is bijgewerkt en sfeervoller is geworden
• Bloober Team is erin geslaagd om een van de beste games van 2024 te maken die alle horrorfans zouden moeten spelen.

Ga dieper:

• Was het de moeite waard om weer bang te worden? Until Dawn remake horrorrecensie
• Op het eerste gezicht verliefd: Astro Bot review, een galactisch avontuur op PlayStation 5
• De allure van waanzin: Senua's Saga: Hellblade II recensie
• Een scherp mes met steile heupen: Stellar Blade review, actiegame voor Playstation 5
• The Last of Us Deel II Remastered recensie