The Cub recensie

De afgelopen jaren ben ik steeds meer gaan houden van kleine projecten die niet populair zijn. Natuurlijk maken AAA-games indruk met hun filmische stijl, realistische graphics en gevarieerde gameplay, maar dit is slechts een deel van de industrie. Maar is het niet interessant om te zien wat kleine teams kunnen doen? De gg-redactie ontving The Cub ter beoordeling en zal haar indrukken met je delen om je te helpen begrijpen of de game het kopen waard is.

The Cub is een post-apocalyptische 2D-platformgame van Demagog. De aarde is onbewoonbaar geworden en de rijkste mensen zijn naar Mars gevlogen. De achterblijvers zijn echter in staat gebleken om immuniteit te ontwikkelen en zich aan te passen aan het leven op de dode planeet. Onze hoofdpersoon is een van hen, en al snel bevindt hij zich midden in interessante gebeurtenissen die hij zal moeten meemaken.

De ontwikkelaars lieten zich inspireren door de ouderwetse SEGA-spellen uit de jaren 90: The Jungle Book, Aladdin en The Lion King. Hierdoor moet je op sommige locaties herhaaldelijk terugkeren naar het besturingspunt totdat je je alles herinnert wat er moet gebeuren.

5 redenen om The Cub te kopen:

• De post-apocalyptische sfeer wordt goed overgebracht
• Je hebt nog nooit een platformgame gespeeld
• Je vond het vorige Demagog-spel - Golf Club Nostalgia leuk
• Je bent op zoek naar een spel voor onderweg op een draagbare console
• Je wilt een kleine studio steunen

2 redenen om The Cub niet te kopen:

• Je bent er niet klaar voor om geld uit te geven aan een kleine indiegame
• Je hebt al zoveel platformers gespeeld dat dit genre je niet kan verrassen

Snel vooruit:

• Wat hebben we geleerd na het reviewen van The Cub?
• Korte inhoud: wilde mensen hebben de aarde vernietigd en besloten om de een of andere reden terug te keren
• Gameplay: dynamiek, parkour en een beetje stealth
• Dead Earth maakt nog steeds schoonheid: de technische kant van de game
• Vijf dingen die je moet weten over The Cub

Wat hebben we geleerd na de review van The Cub?

Na de 20 uur durende metroidvania van Prince of Persia: The Lost Crown en het deprimerende en harde The Last of Us Part II Remastered, wilde de ziel een kleine game voor één of twee avonden, en The Cub voldeed met succes aan dit verlangen.

Hoeveel 2D-platformers hebben we gezien? Zoveel dat we ze niet eens kunnen tellen. In het hele spel proberen de auteurs echter een boodschap over te brengen die belangrijk is voor de hele mensheid, en de post-apocalyptische sfeer, waar ik dol op ben, en de noten van retro-platformers (vooral The Jungle Book) maken van The Cub een goed spel.

Allereerst zou ik mensen die nog nauwelijks platformers hebben gespeeld aanraden om aandacht aan het project te besteden. Het spel zal ook zijn publiek vinden onder mensen die op Nintendo Switch of Steam Deck spelen, omdat dergelijke projecten ideaal zijn voor draagbare consoles.

De plot: wilde mensen hebben de aarde vernietigd en besluiten om de een of andere reden terug te keren

De aarde leed onder de Grote Ecologische Ramp en degenen die de kans hadden verlieten de planeet en verhuisden naar Mars. Maar mensen kunnen zich aan veel situaties aanpassen en onze hoofdpersoon, een kleine jongen, is daar een goed voorbeeld van. Hij heeft immuniteit ontwikkeld om in post-apocalyptische omstandigheden te blijven, en tegelijkertijd is hij opgevoed door wolven, dus hij voelt zich zo comfortabel mogelijk in het wild.

Vele jaren gingen voorbij en de bewoners van Mars besloten terug te keren naar de aarde voor hun expeditie. Ik weet niet wat ze precies verwachtten te zien op de planeet die ze vernietigd hadden, maar de verschijning van de jongen beangstigt hen en wekt tegelijkertijd hun interesse. En nu moet onze kleine jongen zien te overleven en niet in de klauwen van de expeditie vallen, en tegelijkertijd wat streken voor ze uithalen om het leven leuker te maken (althans voor de hoofdpersoon).

Je hoeft geen verdraaid plot te verwachten zoals in Inside, maar de auteurs gebruiken één interessante techniek waardoor dit verhaal zich kan onderscheiden van andere platformers. De hoofdpersoon richt zich constant tot de speler terwijl hij de vierde muur vernietigt. Hij zegt niet: "Ze hebben deze planeet vernietigd". In zijn zinnen hoor je dat WIJ het hebben gedaan. Het was niet een of andere obscure expeditie van Mars die kwam. WIJ waren het die nog meer problemen kwamen veroorzaken.

En dit maakt het verhaal emotioneler en levendiger. Door het spel heen proberen de auteurs de volgende voor de hand liggende, maar tegelijkertijd belangrijke boodschap over te brengen: als we ons gedragen als de mensen die in het spel naar Mars vlogen, zal ook onze planeet de post-apocalyps tegemoet gaan. Maar als ze het niet alleen proberen te beschrijven, maar je er persoonlijk op aanspreken, heeft het een veelzeggender effect.

Ik vond de hoofdpersoon zelf ook leuk. Hij voelt aan als een kind dat in het wild is opgegroeid. Hij is niet verlegen over iets of iemand. Als de jongen ergens naar kijkt, krabt hij constant aan zijn vijfde punt. Als hij iets eet, boert hij. Maar tegelijkertijd is hij een slimme jongen die in elke situatie weet te winnen. Op een dag stal hij een golfbal van de marsmannetjes en die werden boos omdat ze hun favoriete spel niet meer konden spelen. Tijdens het vertellen van dit verhaal kon je voelen dat de held blij was met zichzelf. Maar je moet ook in staat zijn om zo dicht bij mensen met wapens te komen, ze boos te maken en ermee weg te komen.

Dit moment met golf laat trouwens zien dat de gebeurtenissen in Golf Club Nostalgia en The Cub zich in hetzelfde universum afspelen.

Tegelijkertijd zullen we de hele tijd boeken, kranten, berichten en tv-opnames vinden om te begrijpen hoe mensen voor de ramp leefden en wat er überhaupt gebeurde. En dit is een van de zeldzame gevallen waarin ik bijna alles in het spel heb verzameld. Ten eerste is het heel gemakkelijk om al deze dingen te vinden. Ten tweede zijn de meeste echt interessant (vooral de tv's) en is alles vrij gemakkelijk te lezen.

Het moment voor de eindscène vond ik echter niet zo leuk. Op de een of andere manier werd alles erg uitgesmeerd. Het voelt alsof er een korte spelaflevering had moeten zijn. De reis eindigde te abrupt, wat mijn indrukken beïnvloedde. Ik zou dus meer aandacht besteden aan de laatste minuten van het spel.

Gameplay: dynamiek, parkour en een beetje stealth

De basisgameplay zal bekend zijn voor iedereen die wel eens platformgames heeft gespeeld.

Je moet constant van de ene plek naar de andere springen en daarbij soms gebruikmaken van de omgeving en je acrobatische vaardigheden. Je pakt bijvoorbeeld een touw om te slingeren en te springen als de afstand tussen twee richels te groot is voor een normale sprong. In sommige situaties moet je snel een helling afdalen en er op het juiste moment afspringen om te voorkomen dat je valt en breekt.

Soms kom je op de locaties lokale fauna tegen waarmee je beter niet kunt communiceren. Dit kunnen vreemde wezens zijn die giftige naalden afschieten als je in hun buurt komt. Krokodillen die in het water leven. Of kevers die je laten schrikken als je ze aanraakt. Dus als je deze wezens tegenkomt, moet je vaak sneller handelen en één stap vooruit denken om te voorkomen dat je een elektrische schok of een giftige naald in je rug krijgt.

Je zult ook mensen en meer moeten ontmoeten, maar laat het een verrassing zijn. En je zult voor elke Marsbewoner een andere tactiek moeten gebruiken. De ene zal je constant proberen te pakken en de enige juiste beslissing voor jou is om vooruit te rennen en het juiste moment te pakken om te ontwijken. De ander zet constant vallen voor je en daar moet je overheen springen. Of je ontmoet een vijand met wie de gameplay verandert in stealth, omdat hij een machinegeweer heeft, dus verschillende schuilplaatsen worden je vrienden en assistenten.

En dankzij dit is het spel constant dynamisch. Eerst spring je rond de ruïnes of in de jungle, dan probeer je de wilde wezens van de planeet te ontwijken en dan moet je ontsnappen aan mensen (er zijn overigens geen puzzels in het spel). En deze elementen, soms aangevuld met iets nieuws, wisselen elkaar voortdurend af, zodat geen enkele aflevering saai wordt. Soms zat er zoveel dynamiek in het spel dat ik op sommige levels wel 10 keer naar het savepunt ging.

We voegen hier een constante verandering van locaties en verblijfplaatsen aan toe, want we bevinden ons op de grond, in het water en zelfs in de lucht. Combineer dit alles met de inspiratie van de ontwikkelaars uit de klassieke SEGA-platformers uit de jaren 90, en we krijgen een goede set oplossingen. Ja, je hoeft van de game geen vernieuwingen in het genre te verwachten, maar je zult je niet vervelen als je The Cub speelt. Al met al heeft Demagog een interessante, soms stuwende platformgame gemaakt die een aangename indruk achterlaat.

Dead Earth creëert nog steeds schoonheid: de technische kant van de game

Ik heb het spel op de PlayStation 5 gespeeld en het werkt vlekkeloos. Het hield de hele tijd 60 frames per seconde, ik ben geen enkele bug tegengekomen en het spel is nooit gecrasht.

Post-apocalyptische beelden

Visuals zijn een van de beste onderdelen van The Cub. De auteurs hebben hun best gedaan om pittoreske locaties te creëren met een verschillend kleurenpalet. Dichtgroene jungle; wolkenkrabbers die al in ruïnes zijn veranderd; groene velden met windmolens en bizons; mijnen; paarse bossen die zo zijn geworden door het vrijkomen van chemicaliën; winkels met neonreclames waar een giraffe bij loopt en zeearena's die een spoor van een gigantische industriële stad vertonen.

Het lijkt hier wel een post-apocalyps, maar het is zo sfeervol en aantrekkelijk voor het oog. Alles om me heen is zo aangenaam dat ik de hele tijd maar één gedachte in mijn hoofd had: "Iemand zou een tekenfilm in deze stijl moeten maken". Ik wil de kunstenaars van het spel dan ook prijzen voor al dit harde werk. Als je op bijna elke locatie een screenshot hebt gemaakt, zegt dat veel. Maar dit betekent niet dat we de planeet moeten uitmoorden om zulke mooie landschappen in het echt te krijgen.

Audio met radio en rap

Geluiden zijn een ander sterk punt van het spel. Bijna aan het begin vindt de jongen de helm van een dode Marsman en zet deze op zijn hoofd. Maar het bijzondere aan deze helm is dat hij een radiostation van Mars uitzendt met de naam Radio Nostalgia. Van tijd tot tijd horen we monologen van de presentator of de soundtrack. In de meeste gevallen zijn de toespraken van de presentator interessant en soms vertelt hij de inwoners van Mars zelfs over gebeurtenissen die op dit moment met ons gebeuren. Het is dus dubbel interessant om hiernaar te luisteren, omdat de Marsbewoners informatie anders uitzenden en waarnemen dan het in werkelijkheid is.

En het is een interessante beslissing om van een ogenschijnlijk decoratief object een element te maken dat 80% van het hele audiospoor in beslag neemt.

De soundtrack verdient ook speciale aandacht. Er zitten verschillende composities in het spel: van kalm tot stuwende rap. Ze klinken allemaal goed. Ik heb zelfs één nummer aan mijn afspeellijst toegevoegd. Het is een erg interessante ervaring om op een post-apocalyptische aarde te lopen met rap in je helm.

De auteurs hebben zelfs aan de kleinste details gewerkt. Als je bijvoorbeeld onder water gaat, wordt het geluid van de helm gedempt.

Dankzij deze visuele en geluidsoplossingen heeft The Cub een sfeer gecreëerd die je meteen onderdompelt in zijn wereld.

Vijf dingen die je moet weten over The Cub

• The Cub is een post-apocalyptische 2D platformgame van Demagog
• Het spel speelt zich af in dezelfde wereld als Golf Club Nostalgia, een ander spel van Demagog
• The Cub is niet vernieuwend in het genre, maar biedt de speler een dynamische gameplay
• Tijdens de ontwikkeling werden de auteurs geïnspireerd door old-school SEGA-spellen uit de jaren 90: The Jungle Book, Aladdin en The Lion King
• Het spel kan in 1-2 avonden worden voltooid

Ga dieper:

• Waar zal mijn familie me zoeken? De meest verwachte PlayStation 4/5-games in 2024
• The Last of Us Deel II Remastered recensie
• Recensie Prince of Persia: De verloren kroon
• God of War Ragnarok: Valhalla recensie
• Avatar recensie: Grenzen van Pandora