Banishers: Ghosts of New Eden recensie

Ik steun de wens van studio's om te experimenteren in plaats van stil te staan. En daarom heb ik een zwak voor Don't Nod, dat Rember Me maakte over geheugenjagers in Neo-Parijs, en interactieve cinema Life is Strange over tieners met superkrachten, en hun nieuwste project Jusant over een bergbeklimmer zit nog steeds in mijn hoofd. Ik volg de games van deze studio dus op de voet, en Banishers: Ghosts of New Eden, dat gg ontving voor een recensie, was geen uitzondering.

3 redenen om Banishers: Ghosts of New Eden

• Je bent de meest fervente fan van de Don't Nod studio
• Je houdt van spellen met veel natuur
• Een interessant gevechtssysteem met het gebruik van vaardigheden en wapens van twee helden tegelijk

2 redenen om Banishers: Ghosts of New Eden

• De auteurs hebben het liefdesverhaal niet volledig onthuld, waardoor je geen zin meer hebt om de gebeurtenissen actief te volgen
• Soms zijn er problemen met optimalisatie in het spel

Snelle overgang:

• Wat we hebben geleerd na de Banishers review: Ghosts of New Eden
• Korte inhoud: verloren potentieel
• Gameplay: vecht tegen spoken en verken de wereld (ook met spoken)
• De technische kant van New Eden
• Vijf dingen die je moet weten over Banishers: Ghosts of New Eden

Wat we hebben geleerd na de recensie van Banishers: Ghosts of New Eden

Voor de release van Banishers: Ghosts of New Eden zagen we er voor de release al interessant uit, want we hebben de game niet voor niets toegevoegd aan onze lijst met meest geanticipeerde games van 2024. En deze keer wil ik de game vergelijken met een voetbalwedstrijd. Ja, het was niet de bedoeling dat het de finale van de Champions League zou worden, maar we stonden potentieel voor een interessante wedstrijd. En hoe graag we het ook niet wilden toegeven, Don't Nod, die de kans had om prachtige doelpunten te maken, raakte meerdere keren de paal.

Qua gameplay was het een goed doelpunt. De gameplay is immers gewoon van het niveau van een AA-spel. Ja, er zijn een paar nuances, maar het overgrote deel van de tijd was het een genot om te spelen. Mijn grootste pijnpunt is echter de verhaallijn. De laatste tijd zien we niet vaak games waarin de liefde van twee volwassenen het hoofdthema is. Ik wilde echt het verhaal zien van personages die van elkaar houden, maar eigenlijk is hun liefde dood, maar er ligt nog een laatste reis in het verschiet die er een einde aan zal maken (of niet). Qua plot miste de game emotionele dialogen, dramatische scènes en chemie tussen mensen die al lang verliefd zijn. De bovengenoemde elementen zijn er nog wel, maar ze zijn rampzalig klein voor een spel waar ik 25 uur aan heb besteed. Dus als je in de eerste plaats op zoek was naar een sterk tragisch liefdesverhaal in Banishers, dan heb ik slecht nieuws voor je.

Als je echter niet veel om het plot geeft en gewoon een spel wilt om in een sprookjesbos rond te rennen, geesten te doden en de wereld te verkennen, dan heeft Don't Nod je wel wat te bieden.

Het verhaal: verloren potentieel

Anthea Duarte en Red Poppy Wright zijn een koppel dat ook vecht tegen geesten. Ze arriveren in New Eden omdat de stad en de regio eromheen zwaar zijn aangetast door buitenwereldse krachten, dus krijgen onze helden een contract aangeboden om de vloek te verbreken en mensen te helpen.

In het begin doen de helden het relatief goed, maar zelfs de beste ghostbusters kunnen falen. Dit is wat er gebeurde in New Eden, toen een van de geesten erin slaagde om met de hoofden van het stel te rommelen, en tijdens het gevecht stierf Anthea en ging Red naar de zeebodem.

De man werd echter gered, maar de pijn van het verlies van zijn geliefde raakt hem te veel. Maar al snel begint hij Anthea te horen en zelfs haar silhouet te zien, en in een oogwenk vindt de held haar, maar als een geest. Het meisje is dus degene geworden die de jagers beloofd hadden te vernietigen, maar natuurlijk maakt Roodkapje deze keer een uitzondering op de regel.

Nu hebben de helden een lange weg te gaan om terug te keren naar New Eden om Anthea's lichaam op te halen en een van de volgende twee beslissingen te nemen: het meisje naar de geestenwereld laten gaan of haar laten herrijzen.

En hoe interessant alles in het begin ook was, het spel faalt helaas op het gebied van plot. Het grootste probleem is dat je na een paar uur helemaal niet het gevoel hebt dat de hoofdpersonen van elkaar houden. Of ik heb een verkeerde perceptie van romantische relaties, of ze gedragen zich echt alsof ze elkaar een maand geleden hebben ontmoet en maar een paar keer hebben gezoend.

Het verhaal van twee mensen die elkaar eigenlijk kwijt zijn, maar de laatste test moeten doorstaan, had alle kans om dramatisch te worden en een ander scala aan emoties op te roepen. Maar ergens in het midden van het spel werd ik een beetje onverschillig over hun relatie. Er waren weinig interessante dialogen, misverstanden, verdriet of zelfs banale gesprekken over gevoelens tussen hen. Er was geen gevoel van relatieontwikkeling tussen hen, en dat wilde ik het liefst zien. Natuurlijk waren er genoeg interessante momenten in dit verhaal, vooral tegen het einde, maar nogmaals, het is niet genoeg voor een 25 uur durend avontuur. De situatie had gered kunnen worden als het spel een kortere weg was geweest en er meer tijd was besteed aan het scenario in plaats van aan de wereld of de gameplay, maar daar valt niets aan te veranderen.

Het is ook belangrijk om te weten dat je tijdens de passage moet beslissen over het lot van de levenden en de doden. Het einde van het verhaal hangt af van deze beslissingen, maar het was emotioneel moeilijk om alleen de eerste twee beslissingen te nemen. Daarna voel je bijna geen binding meer met de hoofdpersonen of degenen over wiens lot je moet beslissen (op een paar uitzonderingen na), en er is geen moreel dilemma. Maar nogmaals, in theorie is dit een erg coole oplossing. De helden hebben hun hele leven geesten gedood, maar nu hebben ze zich gerealiseerd wat het betekent om een geest te zijn, en niet alles is zo vanzelfsprekend in deze wereld. Maar door het gebrek aan chemie tussen de hoofdpersonen worden beslissingen bijna altijd heel gemakkelijk genomen.

Dus in plaats van een spannend en emotioneel liefdesverhaal kregen we een reis van twee metgezellen die een paar keer "Ik hou van je" zeiden, een kleine ruzie hadden, een paar epische momenten beleefden, en... dat was het. En wetende tot wat voor soort verhalen Don't Nod in staat is, wordt het nog triester. Hoewel ik dacht dat de gameplay me in de steek zou laten en niet het verhaal, was het precies andersom.

Gameplay: vecht tegen geesten en verken de wereld (ook met geesten)

Je zult veel moeten vechten in het spel, dus laten we het eerst over dit aspect hebben. Onze enige vijanden zijn verschillende soorten geesten: van dunne en zwakke tot gezonde geesten die je in een paar klappen naar het Opslagpunt kunnen sturen. Om te winnen moet je het hele arsenaal gebruiken en bij sommige een eigen aanpak vinden.

Je zult vooral als Red moeten spelen. Hij heeft een zwaard en later zal er een pistool verschijnen om vijanden op afstand uit te schakelen. Voor het zwaard zijn lichte en zware aanvallen beschikbaar, evenals de mogelijkheid om een slag af te buigen. Het geweer kan overigens ook worden gebruikt om vijanden te raken. Het is erg handig als je geen tijd hebt om te herladen en de vijand al in de buurt is. Dan raak je hem gewoon met de kolf in zijn hoofd, bukt terug, herlaadt en raakt hem nog een keer, maar dan met een kogel.

Maar soms helpt noch het zwaard noch het geweer tegen vijanden. En dan moet je overschakelen naar Anthea, die magische krachten heeft. Ze kan gewoon met haar vuisten slaan, een sterke ruk maken, een explosieve golf creëren of de vijand voor een paar seconden "bevriezen".

Het meest interessante aan het gevechtssysteem is dat het indrukken van één knop tot niets leidt. Soms, in spellen die ook een arsenaal en vaardigheden hebben, is het genoeg om "op X te drukken om te winnen". In Banishers werkt dit niet, zelfs niet op de medium moeilijkheidsgraad. Je moet het slagveld constant analyseren en alles gebruiken wat je hebt.

Ben je omringd door een menigte geesten? Je schakelt Anthea's blast wave in, de vijanden zijn neer, schakelt terug naar Red en rent om ze af te maken. Je hebt de eindbaas lang verslagen en zijn gezondheid is bijna onbestaande? Dan moet je een zwakke plek vinden waar je met je wapen op kunt richten. Probeer je de vijand te raken, maar blijft hij kogels ontwijken? Dan moet je je wapen neerleggen, wachten op zijn aanval, deze op tijd afslaan en een sterke aanval lanceren die de helft van zijn gezondheid wegneemt.

En dankzij zulke situaties is het bijna altijd interessant om te vechten. In de gevechten voel je de chemie tussen de personages, omdat ze niet zonder elkaar kunnen vechten.

Het enige negatieve punt dat ik kan bedenken is dat ik graag meer flexibiliteit in de gevechten zou willen zien. Soms zijn de gevechten een beetje "houterig", vooral als je als Red speelt, hoewel hij geen oude man is en goed springt tijdens sommige combinaties, dus als de auteurs iets harder aan de choreografie zouden werken, zou dat geweldig zijn. Voor de rest heeft Banishers: Ghosts of New Eden een goed gevechtssysteem voor een AA-spel.

Hoe word je een betere jager?

Wat is een rollenspel zonder levelen? Banishers heeft dat dus ook. We kunnen onze items of vaardigheden verbeteren. Dit gebeurt alleen bij speciale kampvuren, waardoor je ook kunt rusten en snel naar een ander kampvuur kunt gaan om tijd te besparen.

Er zijn twee soorten items: voor Red en Anthea. De eerste heeft een harnas, een zwaard, een geweer en een fles die je gezondheid herstelt. Anthea heeft verschillende accessoires, zoals ringen of kettingen, die haar magische vaardigheden verbeteren. Al deze dingen worden verbeterd met behulp van grondstoffen die over de wereld verspreid liggen, die je krijgt voor het voltooien van opdrachten of die je koopt van handelaren. Soms kun je echter naast grondstoffen ook nieuwe voorwerpen of valuta vinden waarvoor je dezelfde grondstoffen of voorwerpen kunt kopen.

Ik wil de ontwikkelaars prijzen voor het feit dat het spel je niet verplicht om urenlang grondstoffen te verzamelen om dingen te verbeteren. Ik heb niet de hele kaart verkend en niet alle extra taken voltooid, maar tegelijkertijd is de helft van de dingen verbeterd tot het maximale niveau.

Je kunt ook vaardigheden upgraden voor zowel Red als Anthea. De vaardigheden zijn verdeeld in verschillende secties en elke sectie heeft zijn eigen vertakkingen. Maar je kunt niet twee vaardigheden activeren in dezelfde tak, slechts één. Je moet dus nadenken over welke vaardigheid je meer nodig hebt en welke niet. Het is best een interessant idee, want je kunt niet zomaar gedachteloos nieuwe vaardigheden vrijspelen en dat is het dan. Alles moet vakkundig gecombineerd worden en ik zou dit graag meer zien in games. Ook zijn de meeste vaardigheden echt nuttig, geen opvulling. Bijna alles wat ik activeerde, werd gebruikt tijdens gevechten.

Zo was de vaardigheid waarbij het geweer automatisch herlaadde na Anthea's aanval op sommige plekken een grote hulp. Of wanneer, na een schot van een shotgun, de volgende aanval 50% sterker wordt. Ik had dus niet het gevoel dat ik vaardigheidspunten verspilde aan een nutteloze vaardigheid die ik 1-2 keer zou gebruiken.

En als je begrijpt hoe alles in het spel werkt (je hoeft niet eens een IQ van 200 te hebben) en je arsenaal en vaardigheden combineert, dan kan Banishers: Ghosts of New Eden je een goede ervaring geven. Ja, het is zeker geen God of War-game. Ik heb deze twee games al eerder met elkaar vergeleken. Maar we moeten ook rekening houden met het verschil in budget, dus voor een AA-game kunnen we zeggen dat Don't Nod de gameplayconstructie aankon met 4 punten op 5.

Compacte spelwereld

Maar het spel houdt niet op bij gevechten en vaardigheden, want we hebben hier een open wereld. Deze is qua grootte vergelijkbaar met God of War 2018 om de schaal beter uit te leggen. De locaties zijn niet de grootste, maar er is genoeg te doen voor degenen die graag alles verkennen. Overal staan 3-5 vraagtekens, waarachter zich kisten bevinden, totems die het gezondheidsniveau van helden verhogen, spooknesten die moeten worden opgeruimd en portalen naar een andere dimensie, waar ook gevechten met vijanden wachten. Deze laatste zijn veel sterker dan in de normale wereld, maar de beloning is passend. En persoonlijk vind ik dit een leuk concept, niet als je 1000 vraagtekens en activiteiten op de kaart hebt en je niet weet wat je moet doen.

Je komt op een nieuwe locatie en je hebt 4 vraagtekens? Geweldig. 10-15 minuten en ze zijn bijna allemaal al voltooid. Houd er wel rekening mee dat sommige gebieden in het spel worden afgesloten en dat je alleen kunt terugkeren als Anthea nieuwe vaardigheden ontgrendelt. Maar toch heb ik een groot deel van de kaart zonder moeite uitgespeeld. Ik keek gewoon overal waar ik kon en keek op de kaart om te zien waar het nieuwe interessante punt was.

Je zult niets ultragrote interessants vinden in de spelwereld, maar tegelijkertijd wordt het niet saai om te verkennen dankzij de compactheid en het gebrek aan oververzadiging met allerlei troep. Gezien het feit dat het plot niet uit de lucht komt vallen, was het echter beter geweest om een corridorgame te hebben met een beter uitgewerkt plot.

Extra taken

Tot slot is het de moeite waard om de extra opdrachten te noemen. Het zijn er niet veel, maar de meeste zijn zo sjabloon-achtig mogelijk en worden gemaakt met de "haal en geef" formule, dus ik zal er niet over uitweiden.

Maar er zijn ook gevallen met geesten die onderzocht moeten worden. We ontmoeten bijvoorbeeld een man in het bos die zegt dat hij zijn vriend al lang niet meer heeft gezien. Maar het wordt meteen duidelijk dat deze man iets verbergt. We sturen hem naar de plek waar zijn vriend ongeveer verdween en vinden zijn lijk. We voeren een ritueel bij hem uit dat herinneringen oproept die met de persoon geassocieerd worden en we zien dat de man die we in het bos ontmoetten zijn vriend vermoordde en hem, vanwege honger, gewoon begon op te eten om te overleven.

Nadat we alle bewijzen hebben gevonden en de situatie hebben begrepen, gaan we terug naar de persoon en voeren we een dialoog met hem, waarbij de hele waarheid naar boven komt. Daarna moeten we een keuze maken - om de man te doden of om de ziel van de geest te laten gaan, of andersom, om hem het lijden in te jagen. En het zijn deze keuzes die in de eerste plaats Anthea's lot bepalen. De moorden en het lijden van anderen zullen haar geliefde weer tot leven brengen, maar een pardon daarentegen zal Anthea zelf helpen om eindelijk vrede te krijgen.

Hoewel sommige onderzoeken niet interessant zijn, waren er enkele waarbij ik meerdere minuten zat te proberen een beslissing te nemen, omdat elk personage genoeg zonden heeft begaan. Het zou dus mogelijk zijn om het aantal onderzoeken wat te verminderen en ervoor te zorgen dat absoluut elke zaak je aan het denken zet of je wel het juiste hebt gedaan.

De technische kant van New Eden

Ik heb de game op PlayStation 5 gespeeld en Banishers: Ghosts of New Eden slaagt er niet in om een stabiele 60 frames per seconde aan te houden. En ik kan niet uitleggen hoe het werkt, maar tijdens het gevecht met vijanden, waarbij er veel objecten op het scherm staan, bevriest er niets. Maar als je door het bos loopt, waar helemaal niemand is, is er een aanzienlijk frameverlies. Het zou beter zijn om dit voor de release op te lossen, want niemand vindt het leuk om de framerate af en toe heen en weer te zien springen. Maar ik ben geen bugs tegengekomen en het spel is nooit gecrasht.

De beelden zijn vol natuur

Vergeet niet dat dit een AA-spel is en dat je geen graphics op Cyberpunk-niveau moet verwachten, maar toch vond ik de visuals van het spel mooi. De auteurs hebben gewerkt aan kleine details, zoals natte kleren na regen, voetafdrukken in de modder of gras dat door de wind wordt geslingerd. Ja, we hebben dit allemaal meer dan eens gezien, dus de visuele component trekt vooral de aandacht met iets anders - locaties. Ik ben dol op bossen, bergen en natuur in het algemeen, en daar is genoeg van te zien in het spel. Dus soms vergeet ik tijdens de passage alles en dwaal ik door de regio. Onderweg komen we nederzettingen, meren, bergen, velden na bloedige gevechten, kapotte schepen, verlaten huizen, grotten, watervallen tegen en als je een dicht bos binnengaat, begin je langzaam te lopen en van de natuur te genieten. Dus ja, natuur in games is mijn achilleshiel, en daarom werd ik verliefd op de sfeer van Banishers: Ghosts of New Eden, want naast de schoonheid van de regio wacht je overal mystiek, wat ook een stimulans is om het gebied te verkennen.

De soundtrack speelt in op de sfeer

De geluiden in het spel zijn van een goed niveau. Alle personages zijn goed ingesproken, vogels die zingen of andere geluiden die typisch zijn voor het gebied zijn constant aanwezig in het bos en de geluiden van gereedschap en pratende mensen in de nederzettingen beïnvloeden ook de sfeer. De soundtrack in het spel is niet slecht, ik kan niet zeggen dat ik het me herinner, maar alle nummers klinken op het juiste moment en worden in verschillende stijlen gepresenteerd: van dynamisch tot meer melancholisch.

Vijf dingen die je moet weten over Banishers: Ghosts of New Eden

• Banishers: Ghosts of New Eden is een actie-RPG in de open wereld van Don't Nod.
• Het verhaal gaat over een verliefd stel dat op geesten jaagt
• De gebeurtenissen spelen zich af in de bossen van Noord-Amerika in de 17e eeuw
• Dankzij de verschillende vaardigheden en de mogelijkheid om als twee personages te spelen, is het gevechtssysteem een van de sterkste elementen van het spel
• Het spel lijdt vooral onder een liefdesverhaal dat niet volledig wordt onthuld

Verbannen: Ghosts of New Eden
Genre.	Actie RPG
Platformen	PC, PlayStation 5, Xbox-serie
Aantal spelers	Eén speler
Ontwikkelaar	Don't Nod
Uitgever	Focus
Tijd om te voltooien	20-30 uur
Verschijningsdatum	13 februari 2024

Ga dieper:

• Waar zal mijn familie mij zoeken? De meest verwachte PlayStation 4/5-games in 2024
• Het escapisme van de bergbeklimmer: een recensie van de meditatieve avonturengame Jusant
• The Last of Us Part II Remastered recensie
• Prince of Persia recensie: De verloren kroon recensie
• God of War Ragnarok recensie: Valhalla recensie
• Avatar recensie: Grenzen van Pandora